چندی ست دلمان تنگ است.چندی ست که سوی حضرت عشق پروبال گشودی.
چندی گذشته است امایادوخاطراتت برای ماتازه است.
همه بهانه ی تورا میگیرند هیئت نورالائمه,مسجدجامع,مسجدسیدالشهداکه خلوتگاه توبودسراغت رامیگیرد.آسمان شهرمادرنبودت اشک میریزد.
پیرغلامان هیئت بیاد توسینه میزنند.
شهرحس عجیبی داردگویی اوهم دلش برای توتنگ شده.
آری حجت جان......
توبه آرزوی خویش باپهلوی شکسته به معبودخود رسیدی.
توبه آرزوی خودکه شهادت بودرسیدی.
اما مابایک مشت حسرت و آه ماندیم.
توبه ماآموختی که معبرشهادت هنوز بازاست.
داداشم شهادتت مبارک.
التماس دعای فراوان. جوادی |
آدمها می آیند ،زندگی می کنند ،می میرند و می روند اما فاجعه زندگی آن هنگام آغاز
می شود که آدمی می رود اما نمی میرد می ماند و نبودنش در بودن تو چنان ته
نشین می شود که تو می میری در حالی که زنده ای
و من اکنون مرده ام در حالی که زنده ام...